Ik wil je eigenlijk een beetje vertellen over mijn afgelopen maanden.
Zoals de meesten wel weten maakte ik begin dit jaar een switch.
Van enkel moeders die tegen stress, onzekerheden en een ‘is dit het nou’ gevoel aanliepen naar de vrouw die er klaar voor was om deze gevoelens achter zich te laten en volop JA te zeggen tegen zichzelf.
… en een paar weken nadat ik dat besloten had, terwijl ik met mijn bedrijf net mijn beste jaar ever gehad had, kwamen we in een super heftige verdrietige periode terecht.
Mijn lieve schoonpapa overleed. Plotseling.
En ik denk dat velen onderschatten wat voor impact zoiets heeft. Het voelde alsof alles wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd met mijn bedrijf in duigen viel.
Alsof het zo als een kaartenhuis in elkaar pleurde. Zo voelde het. Hoe heftig dit voor een ieder ook was, en natuurlijk vooral voor mijn partner, ik was als moeder dat balanspunt in het gezin.
Dat gaat mij van nature heel makkelijk af, maar was in dit geval wel extra pittig. Je eigen verdriet. Het verdriet van je partner. Het verdriet van je kinderen. De lockdown waardoor ik in de avonden moest werken al die tijd (als dat oke voelde), maar me gewoon niet meer lukte.
Te moe. Kinderen die later gingen slapen, want juist in de avond voor het slapen gaan komt het verdriet eruit.
Soms wist ik het echt even niet meer. Elke keer was weer de uitnodiging om echt de connectie met mijzelf in te gaan.
Mijn bedrijf stond hierdoor een tijdje op een laag pitje. Mijn wellbeing en dat van mijn gezin stond voorop.
… en toen moest ik een paar weken geleden plots ook nog de beslissing nemen om onze hond die we 12 jaar met liefde bij ons hebben gehad te laten inslapen.
Het is allerminst mijn bedoeling hier een zielig verhaal te droppen. Eerst dacht ik ook nog wat hebben jullie aan dit verhaal, maar toch vertel ik het omdat er 1 inzicht gewoon uitspringt:
“In the end ben jij de belangrijkste persoon die jij echt nodig hebt. In goede of slechte tijden. Maar tegelijkertijd is het ook heel fijn als er mensen zijn die je laten weten dat ze aan je denken en vragen hoe het met je gaat.”
Ik dacht ik deel ‘m toch wel, want je weet maar nooit….
Love & Light,
Kim