‘Mijn zoontje is nu 12 weken. Hij is vrij snel begonnen met huilen en de borstvoeding lukte niet. Momenteel is hij al dagenlang de fles aan het weigeren met veel gehuil. Ik merk dat ik wanhopig word. Eigenlijk al ben.’
‘Wat is er toch met hem aan de hand? Wat wil hij nou?’ Nick vertelt ouders met zijn huilen en niet willen drinken dat er iets aan de hand is. Moeder voelde meteen dat er meer was dan waarvoor hij onderzocht is. Volgens de huisarts en de osteopaat was hun zoontje lichamelijk prima in balans. Hij had wel weinig zuigkracht waarvoor ouders een andere speen en fles konden proberen. Echter zei het moedergevoel van moeder wat anders. ‘Het is iets in hem. Binnenin. Misschien zijn maag of slokdarm. Zal hij verborgen reflux hebben?’
Moeder vertelde dat Nick de borstvoeding niet snapte, terwijl hij de eerste keer dat hij bij moeder dronk dit heel goed en instinctief deed. Dat de borstvoeding niet is gelukt is een tegenslag voor moeder. Tijdens het afbouwen heeft ze twee keer een flinke borstontsteking gehad. Ze voelt verdriet als ze hieraan denkt of andere moeders over hun positieve ervaringen met het geven van borstvoeding hoort praten.
Volgens haar omgeving mag moeder niet klagen. Baby’s huilen nu eenmaal en Nick kan best even alleen in zijn bedje liggen huilen. Moeder wil hem juist graag oppakken en bij zich houden om de hechting te bevorderen. Tevens heeft ze een vlotte bevalling gehad, dus waarom zou ze hier nog mee zitten? Echter voelt dit voor moeder anders. Ze blijkt de bevalling nog niet verwerkt te hebben. Deze was dan wel vlot, maar allerminst op de manier hoe zij deze gewenst had van te voren. Haar vliezen braken, maar de weeën bleven uit waardoor ze in het ziekenhuis moest bevallen. Aldaar kreeg moeder medicatie om de weeën op te wekken. Dit verliep uiteindelijk zo vlot dat het personeel niet wilde geloven dat moeder persdrang had. Doordat het personeel haar niet bijstond kreeg moeder twee maal een paniekaanval. Als ik aangeef dat haar gevoel echt niet liegt en dat ze dit mag voelen, vloeien er tranen. Moeder wil ruimte maken om deze ervaring een plek te geven. Als ik haar vraag hoe de geboorte voor Nick geweest is, wordt moeder opnieuw emotioneel. ‘Voor hem is alles veel te snel gegaan.’
Tijdens het gesprek komt moeder erachter dat er nog bepaalde gevoelens en vragen spelen in haar relatie met haar moeder (die ze zelf niet helemaal snapt nu ze zelf moeder is) waardoor Nick de borstvoeding niet ‘snapte’. Tevens wil moeder graag samen met Nick de bevalling en geboorte verwerken en is moeder erachter gekomen dat Nick er alles aan zal doen om gehoord te worden, want tijdens zijn geboorte werden mama en hij immers niet gehoord door het medisch personeel. Moeder mag hier volledig op reageren met haar moedergevoel. Moeder vraagt zich nog af wat ze het beste kan doen om haar zoontje de te snelle geboorte te laten verwerken. Hiervoor zoeken we samen naar een oplossing die zowel bij moeder als zoon past.
Een week later hebben we weer contact. Moeder geeft aan dat er veel meer rust in huis is en dat er een aantal bijzondere momenten zijn voorgekomen de afgelopen week. Eén moment koestert ze enorm. ‘Op een gegeven moment was Nick weer zo aan het huilen dat ik er zelf ook geëmotioneerd door raakte. We zijn toen naar de slaapkamer gegaan en huid op huid gaan buidelen. We huilden allebei. Toen Nick mij zag huilen stopte hij en hij raakte met zijn handjes mijn wangen aan. We hadden zo’n intens moment van contact. Dat hadden we nog nooit op die manier gehad.’
Zo mooi om dit prachtige gezin te hebben zien opbloeien!
Love is all.