Gisteravond schreef ik al dat het zo’n dag was geweest. Zo’n dag met vermoeide, overprikkelde en hoog in emotie schietende kinderen. Eigenlijk kan ik het gerust zo’n week noemen.
Herkenbaar? Of gaat bij jou altijd alles van een leien dakje?
Vanochtend had ik met een vriendin afgesproken. We wonen maar vier deuren en 100 stappen bij elkaar vandaag en toch was het alweer even geleden.
‘Half 10 zijn we er!’ Nou, half 10 werd 10.15 uur. Wederom zo’n dag zeg maar. Hiep hoi! Nu kan ik die over het algemeen prima handelen, maar er zijn momenten dat het wat minder soepel gaat. Dat ik eigenlijk in precies dezelfde staat verkeer als mijn lieve meisjes. Momenten dat ik ook iets minder goed met mijn gebruikelijke ’tools’ mezelf weer happy de peppie tover. Just human!
‘Zo, iets later dan half 10 hoor! Het is zo’n week. Pfff.’
‘Oh, bij jullie dus ook?’
Ha, herkenning! We moesten er allebei om lachen. Nu is op tijd komen met twee kinderen niet meteen My Middle Name, maar dat is driekwartier later ook niet. Enfin, de meisjes speelden leuk met haar lieve zoontje en wij kletsten erop los.
Persoonlijke ontwikkeling, de kindjes, onze dromen, eigen bedrijf en relaties passeerden de revue. Het was weer gezellig en zoals altijd inspirerend! Die inspiratie zat hem deze keer vooral in de herkenning en erkenning van de kleine dingen in het leven. De dingen waar je soms helemaal niet bij stilstaat, maar als je dat wel doet je de mooiste gevoelens ervaart en positieve gedachten opdoet. Iets waaraan we op dat allebei behoefte hadden geloof ik.
Daarna deed ik met de meisjes een rondje bieb en drogist. Heerlijk samen op de fiets door de bibberkou. Voor het ultieme genot van deze week plakte mijn jongste dochter er een korte maar zeer krachtige stamp- en gilpartij aan vast in de drogist in het smalste gangpad met de meest onlogische extra stellingen waar UITERAARD de meeste mensen langsliepen.
Go Girl! Ik zou het ook niet accepteren als je eerst twee zakjes rijstwafels in je mandje hebt en er dan één moet afstaan aan zus. ✌
Eenmaal thuis aanschouwde ik mijn prachtige dochters terwijl ze smikkelden van de rijstwafeltjes. Mijn hart overstroomde van liefde. Bam! Bloemenconfetti all over the place! Dat gevoel. Heerlijk! Ik weer in mijn nopjes en de dames spelen nu al de hele dag zoals ze de hele week nog niet gespeeld hebben.
Zo mooi! Elke keer vind ik het weer wonderlijk dat ik die switch naar mijn gewenste gevoel altijd weer weet te maken, maar vooral hoe de meisjes daarin mee resoneren.
Waarom ik dit graag met jullie deel? Omdat ik weet dat er ouders zijn die dit herkennen en omdat ik het belangrijk vind, voor de ontwikkeling van onze kinderen, dat we als ouders misschien eens wat meer en beter naar onszelf mogen kijken alvorens met een vinger naar onze kinderen te wijzen. De gewenste verandering begint immers vaak bij jezelf en…
daarvoor is uiteindelijk geen mooiere spiegel dan je kind! ❤