Je kent het vast wel:
- Je partner is chagrijnig en alleen al door naar hem te kijken raak je zelf ook kribbig
- Je komt een ruimte binnen en daar hangt een bepaalde sfeer die je overvalt en je helemaal opzuigt
- Je kind is al de hele dag om de haverklap driftig en jij kan inmiddels zelf ook niet meer rustig blijven, er staat een heus ‘viswijf’ op (excuse my language ;))
Je begrijpt vast waar ik heen wil. Je reageert onbewust op je omgeving. Daarnaast ben jij het gemiddelde van de zeven personen met wie jij je omringt. Echt waar. Zijn jouw ideeën echt alleen jouw ideeën of zijn ze (sterk) beïnvloed of geïnspireerd door je omgeving?
Die onbewuste reactie komt voort uit het feit dat je hersenen sterk sociaal functioneren. We besmetten elkaar als het ware met onze emoties, vooral als je een sterke band hebt. Hoe belangrijker de relatie, hoe sterker je de emoties van de ander overneemt. Alsof het een flinke griep is.
Uiteraard kan dit twee kanten op gaan. De positieve en de negatieve. Bijzonder eigenlijk hoe we ons negatief laten beïnvloeden door de emoties van iemand anders. Zo jammer, want het zorgt voor de productie van het schadelijke stresshormoon cortisol en het heeft een remmende werking op bepaalde immuniteitsfuncties. Positieve vibes zijn zoveel fijner. Positieve interacties stimuleren het immuunsysteem, remmen onze stressreacties en zorgen voor de productie van het gelukshormoon oxytocine. (Ja, het hormoon dat ook vrijkomt tijdens vrijen, de geboorte en het geven van borstvoeding.)
Je kunt je misschien wel voorstellen dat de manier waarop we onze kinderen benaderen van grote invloed is op de ontwikkeling van onze kinderen en hoe ze later als volwassene in het leven staan. Onze vroege ervaringen bepalen heel sterk ons latere karakter en de gedragingen die we laten zien. Als je als kind in je eerste weken, maanden en zelfs jaren regelmatig zonder je ouders bent en een lage responsiviteit op de signalen die je geeft om in je behoeften te voorzien ontvangt dan heeft dat grote invloed op je hechting en je ontwikkeling.
Echter zijn er steeds meer aanwijzingen dat onze hersenen zich levenslang blijven veranderen, overigens wel minder naarmate we ouder worden. We kunnen immers zelf onze hersenen ‘programmeren’ door een andere mindset aan te nemen. Je negatieve gedachten, overtuigingen en emoties ombuigen naar positieve. We kunnen onze emotionele en gedragsmatige ontwikkeling dus wezenlijk bijsturen en kiezen voor hoe we ons willen voelen, wat we willen doen in het leven en hoe we in het leven willen staan. Oftewel: Zijn wie je werkelijk wilt zijn.
En dat lieve ouder maakt het leven en het opvoeden zoveel makkelijker en meer ontspannen. Jij bent daarmee het mooiste en meest waardevolle voorbeeld voor je kind, omdat jij het leven voorleeft. Perfectie hoef je echt niet na streven, maar je kunt wel nadenken over jouw ideaal. Door jouw eigen ideaal voor ogen te houden kunnen je daar in het belang van je kinderen zoveel mogelijk naartoe werken. Ons eigen gedrag NU is immers bepalend voor de toekomst van onze kinderen. Dat is niet eenmalig of altijd hetzelfde. Nee, het is een continu groeiproces dat met ons meebeweegt. Wij zijn, net als onze kinderen, in ontwikkeling.
Persoonlijk groei in het belang van je kinderen en van jezelf. Omdat je het waard bent!
Ik houd ervan.