Ze gingen bijna naar bed toen Lymée (5) naar me toe kwam en zei:
‘Mama, ik voel me verdrietig en ik heb mezelf getekend.’
Ze liet me de tekening zien en ik zag inderdaad een poppetje met dikke tranen, maar ook met een stevige bodem onder haar verdwenen voeten. Ze stond stevig, maar kon er geen handen en voeten aan geven.
‘Ik zie inderdaad allemaal traantjes in de tekening. Ben je zo verdrietig meisje?’
‘Ja. Heel erg, maar ik hoef er niet van te huilen. Maar het voelt in mijn lichaam wel als huilen.’
‘Goh meisje, ik vind dat je dat heel duidelijk hebt getekend. Wat is er gebeurd dan dat je zo verdrietig bent?’
Ze vertelde haar verhaal over Nahia (4) die gemeen was geweest en haar pijn had gedaan met woorden. Allebei moe van een dag spelen en allebei uiten ze dat op een andere manier waardoor ze even in elkaars vaarwater lagen.
‘Als ik teken hoe ik me voel, voel ik me altijd een klein beetje beter mama’, zei ze.
Ooit heb ik haar eens gevraagd of ze het zou willen tekenen hoe ze zich voelde toen ze het niet helemaal onder woorden kon brengen, maar wel graag haar verhaal kwijt wilde. Uiteraard kon ze daar op dat momemt helemaal niets mee (het blijft een kind he, gewoon lekker zelf bepalen ????), maar waarschijnlijk is het toch ergens blijven hangen en had ze het nu even nodig. Nu ze zich wel verdrietig voelde, maar er wellicht achterkwam dat dit blijkbaar ook kan zonder tranen die over je wangen biggelen.
Supermooi en krachtig!
In de slaapkamer dook ze toch nog in het kussen. In elkaar gedoken zat ze daar.
‘Wat is er meisje?’
‘Nou weetje mam? Ik heb gewoon het gevoel dat mijn hartje gebroken is.’
… en toen kwamen de waterlanders toch nog.
We knuffelden en ze praatte nog even over wat haar dwars zat.
‘Hoe kan mijn hartje nu weer heel worden mam?’
‘Wat heb jij nodig om te hartje weer te heel te maken?’
‘Eigenlijk dat Nahia het goedmaakt met me, maar Nahia is nog niet zover.’
‘Dat heb je goed gezien. Weetje wat je dan kan doen? Stuur alle liefde die je in je hebt maar naar jouw hartje toe. Hoe voelt dat?’
‘Dat is fijn mama!’, zei ze en ik zag een huge smile en kreeg een dikke vette knuffel. ‘Nu kan ik toch lekker slapen. Dankjewel.’
‘Zo kun je altijd zelf je hartje weer helen lieverd. Het belangrijkste is dat jij jezelf liefde mag blijven geven ookal doet een ander je pijn.’
‘Ja, gelukkig maar he mam?’
Ondertussen zag ik aan Nahia dat die weer een beetje benaderbaar was en uit haar baldadige bui kwam. Ze schoof een beetje ongemakkelijk rond in haar bed, voor zover mogelijk. Op de kop staan, gekke bekken trekken, grapjes maken…
… en na zo’n bui weet ik dan wel hoe laat het is. Ze heeft ergens spijt van en zoekt op haar manier toenadering en dan hoeft er maar 1 vraag gesteld te worden.
‘Hey Nahia, fijn dat je er weer bent. Volgens mij zie ik iets aan jou. Wil je graag iets zeggen?’, vroeg ik.
‘Sorry Lymée!’
‘Oke, dankjewel. Ik moet ook iets zeggen, want toen ik pijn voelde heb ik ook iets gedaan wat niet leuk was.’
‘Oja, wat dan?’, vroeg ik.
‘Sorry Nahia dat ik mijn tong naar je heb uitgestoken.’
… en toen sloten ze al giebelend in koor samen deze dag af.
❤️
Vindt jouw kind het lastig om gevoelens onder woorden te brengen of vind jij het (stiekem of onbewust) lastig je kind de ruimte te geven om puur zijn of haar verhaal te doen? Vraag dan eens of hij/zij het kan tekenen. Het gevoel, de emotie, met kleuren, zonder kleuren, de situatie… En laat hem/haar vervolgens iets vertellen over de tekening.
Geheid dat daar een prachtig verbindend gesprek uit voortkomt. ✨
Wil jij graag weten wat er in het koppie en lijfje van jouw kind omgaat en wil je op een liefdevolle en ontspannen manier de verbinding met je kind aangaan? Check dan even onderstaande link of stuur me een pb:
https://www.vidababy.nl/coaching-kinderen-0tot7-jaar/